Romeo i Julia

Za Alpami się wznosi — od dawien sławiona —
Miejscowość, która podziw budzi niezmienny: Werona.
W dobrych czasach powstała i na żyznej glebie.
Fortuna niebios i mieszczanie służą jej w potrzebie.
Urodzajne pagórki nad piękną doliną,
Srebrzyste wody, co przez miasto nieustannie płyną,
Fontanny, które pracy i zabawie służą,
Towary, które zyski dają i przyjemność dużą,
A także niezliczone świadectwa przeszłości,
Sycące wygłodniałe oczy dociekliwych gości,
Sprawiają, że to miasto nie ma równych sobie
W Lombardii — od najlepszych wcale nie gorsze w ozdobie.
Tam to za panowania księcia Escalusa,
Co sprawiedliwego nagradzał, a karcił dzikusa,
Zdarzyła się rzecz straszna, którą ledwie słowa
Boccaccia z trudem opowiedzą — gdzie tam moja mowa.
Ręce obie dygoczą i pióro drży w trwodze,
Aż się włosy na zimnej głowie wszystkie jeżą srodze,
Lecz skoro ona każe, a ja słuchać muszę:
Pieśnią spróbuję ból opisać, który ściska duszę.
Pomóż, Pallas uczona! Muzy, ślijcie dźwięki!
Pomóżcie mi, biesy przeklęte, radość zmienić w jęki.
Tępe pióro, trzy siostry, wspomóżcie w tym dziele,
Przecież talentu do pisania mam przez was niewiele.

Dwa starożytne rody, którym uśmiech losu
Nie szczędził wysokiej pozycji, szlachectwa ni trzosu,
Równo przez plebs kochane i równo przez księcia:
Tak samo Fortuna skrzywdziła — wprost nie do pojęcia — [...]